CCF یا Carotid-Cavernous Fistula به معنی فیستول کاروتید-کاورنوس است. این یک ناهنجاری عروقی نادر است که در آن یک ارتباط غیرطبیعی بین شریان کاروتید (شریان اصلی خون‌رسانی به مغز) و سینوس کاورنوس (یک ساختار وریدی در قاعده جمجمه) ایجاد می‌شود.
—
انواع CCF
1. CCF مستقیم:
در این حالت، ارتباط مستقیمی بین شریان کاروتید داخلی و سینوس کاورنوس وجود دارد.
معمولاً به دلیل آسیب یا پارگی دیواره شریان کاروتید رخ می‌دهد (مانند ضربه به سر یا آنوریسم).
2. CCF غیرمستقیم:
ارتباط غیرمستقیم بین شاخه‌های کوچک‌تر شریان کاروتید و سینوس کاورنوس وجود دارد.
بیشتر به صورت خودبه‌خود یا به دلیل شرایط زمینه‌ای مانند ضعف عروقی ایجاد می‌شود.
—
علائم CCF
چشم قرمز و متورم: به دلیل افزایش فشار خون در سینوس کاورنوس و بازگشت خون به وریدهای چشم.
برآمدگی چشم (پروپتوز): بیرون‌زدگی چشم به دلیل افزایش فشار در وریدهای اطراف چشم.
کاهش بینایی: ناشی از فشار بر عصب بینایی یا کمبود جریان خون به شبکیه.
صدا در گوش (تینیتوس پالسی): صدای ضربان در گوش به دلیل جریان خون غیرطبیعی.
دوبینی: به دلیل ضعف در عضلات حرکتی چشم.
—
تشخیص CCF
1. آنژیوگرافی مغزی: روش استاندارد برای مشاهده ارتباط غیرطبیعی عروقی.
2. MRI/MRA: برای تصویربرداری از ساختارهای مغزی و جریان خون.
3. سی‌تی‌اسکن: برای بررسی پروپتوز یا دیگر تغییرات در حفره چشم.
—
درمان CCF
1. امبولیزاسیون (مسدودسازی عروقی):
روش اصلی درمان است. با استفاده از کاتتر، مواد خاصی (مانند کویل یا چسب‌های عروقی) برای مسدود کردن فیستول به محل هدایت می‌شوند.
2. جراحی:
در موارد نادر که امبولیزاسیون موفق نیست یا امکان‌پذیر نیست.
3. درمان حمایتی:
کنترل علائم و کاهش فشار در صورت خفیف بودن فیستول.
—
اگر CCF به موقع تشخیص داده و درمان شود، معمولاً نتیجه خوبی دارد. در صورت عدم درمان، ممکن است منجر به عوارض جدی مانند کاهش دائمی بینایی یا سکته مغزی شود.